Pascal Burgers 〰〰〰 a writer and interdisciplinary artist, resides and works in Arnhem, the Netherlands. More info ⤤ See index ⤤
© Pascal Burgers 2024
Written Dreams
( 1/3 )
April 2024 • Short story
INTARSIA
INTARSIA
Feature 〰〰〰 published in mnemotope issue 004 by bog bodies press ⤤
In een vergeten hoek, tussen stapels ongelezen boeken, ligt mijn kamer, zo groot als een poppenhuis. Avondstralen krassen op de deur, smekend om binnen te komen, en ik vraag me af wat ze hopen te vinden voorbij het afbrokkelende hout. Toch probeer ik het af en toe ook, om over de versplinterde drempel te stappen, mezelf op te vouwen en door de kier te glijden.
Binnen is het vochtig. Vloerplanken springen uit hun omlijstingen als bevroren golven. Meubels balanceren halverwege in de lucht, hun hoofden schuin. In dit miniatuur rijk wordt elke stap in de gaten gehouden, waardoor ik verlang naar een uitvouwbare doorgang naar een ver land, in plaats van slechts een enkel raam en een afgesneden maan.
Vele lichamen zijn geschreven binnen deze muren. Hun verhalen passen niet altijd, kunnen niet worden ingeperkt, zelfs niet die van mij soms. Maar er is altijd genoeg ruimte voor mijn favoriete boek — het enige boek dat ik keer op keer lees. Zijn leren kaft is net zo oud als mijn eigen huid.
Binnen zijn pagina's ligt een verhaal over een tovenaar die met zijn magische draad nieuwe werelden kan scheppen. Hij doorkruist continenten op zoek naar verlaten landschappen — waar edelstenen uit zand ontstaan, bomen uit doornstruiken en rivieren uit scheuren. Wanneer land gevonden wordt, begint de draad te dansen, zwierend als een ballerina op haar podium. Elke streng maakt pirouettes, weven in elkaar, terwijl glanzende velden zich ontvouwen uit negatieve ruimtes.
De tovenaar vervolgt zijn heilige en vervullende taak, transformeert onaangeroerde potentie tot levendige wonderen. Hij blijft lopen, waagt zich voorbij de planeet, richting legende. Zijn intenties blijven een mysterie, maar met elke herlezing van het verhaal, wordt hun ware aard langzaam onthult.
Het verhaal borduurt verder in mijn kamer. Draden, gekleurd door het zilver van maanlicht, weven hun betovering terwijl ik mijn introspectie uitspreek als een incantatie. Vloerplanken groeien uit tot uitgestrekte oceanen, kaptafels en dressoirs veranderen in majestueuze paleizen en bruisende steden, en bedden ontvouwen zich tot uitgestrekte weiden.
Reflecties in verschillende kleuren dansen als het noorderlicht in dit nieuwe universum. Mozaïek wiegt fragmenten van een kleine boot op zijn zee van lichtblauw. Gecentreerd in het rozet, een wereld buiten het raamkozijn, stuwt het kristalheldere water zowel mij als de boot in talloze richtingen, maar altijd vooruit.
In a forgotten corner, between stacks of unread books, lies my room, the size of a dollhouse. Evening rays scratch on the door, begging to enter, and I wonder what they hope to find beyond the flaking wood. Yet, now and then, I also try to step over the splintered threshold, folding myself up and sliding through the crevice.
It's humid inside. Floorboards spring out of their frames like frozen waves. Furniture balances halfway in the air, tilting their heads. In this miniature realm, every step is anticipated, leaving me yearning for a fold-out passage to a distant land, rather than just a single window and a cropped moon.
Many bodies are written within these walls. Their stories don't always fit, can't be contained, not even my own at times. But there is always enough space for my favorite book — the one book I do read, time and time again. Its leather cover is as old as my skin.
Within its pages lies a story about a wizard who can create new worlds with his magical thread. He crosses continents in search of barren landscapes — birthing gems out of sand, trees out of thorn bushes, and rivers out of cracks. When land is found, the thread starts to dance, swirling like a ballerina on its stage. Each strand pirouetting, weaving into each other, as lustrous fields unfold from negative spaces.
The wizard carries on with his sacred and fulfilling responsibility, transforming untapped potential into vibrant wonders. He keeps walking, venturing beyond the planet, toward legend. His motives remain a mystery, but with each reading of the story, their clarity grows.
The story continues embroidering in my room. Threads, dyed by the silver of moonlight, weave their enchantment as I cast my introspection like a spell. Floorboards burgeon into vast oceans, vanities and dressers transform into majestic palaces and bustling cities, and beds unfurl into sprawling meadows.
Reflections in various colors dance like aurora in this new universe. Mosaic rocking fragments of a small boat on its sea of light blue. Centered in this rosette, a world outside the window's frame, the crystal-clear water propels both me and the boat in myriad directions, but always forward.
( 2/3 )
July 2024 • Short story
UNDER THE BACKYARD
ONDER DE ACHTERTUIN
Feature 〰〰〰 published in mnemotope issue 005 by bog bodies press ⤤
De kruiwagen heeft zich overgegeven en ligt op zijn holle rug.
Op de tegels van het terras staan meerdere lege bloempotten op elkaar gestapeld. Terracotta, met zijn aardse tinten, vermengt zich met het glanzende, diepblauwe keramiek. Net als de creaties van Antoni Gaudí, veranderen ze in torens versierd met levendige kleuren — verenigd als een stad, grenzend aan een groene, wilde zee.
Mijn ogen staren naar de stapel onkruid. Ik voel het jeuken alsof mijn haar wemelt van de zoemende wespen en kronkelende regenwormen. Op dat moment besloot ik dat deze ongetemde stroom mijn canvas zou worden, waar ik mijn modder tot bloemen kon zuiveren.
Het gras was koud en kriebelde aan mijn voeten. Ik begon te graven, en in plaats van het onkruid geleidelijk overal uit te scheppen, bleef ik op dezelfde plek graven. Het kleine gat veranderde in een put, en toen mijn brandende spieren de koude omhelzing van de grond voelden, ging ik erin zitten. Ik weet niet zeker waarom ik zo diep groef, maar naarmate alles donkerder werd, leek het ook ruimer. Een universum binnen de aarde, waar ik te midden van de verduisterde materie kon zweven. Ik strek mijn armen en benen, voel mijn huid in aanraking komen met een koude, schurende textuur, en ik blijf hier liggen. Voor de eerste keer in mijn hele leven voelde ik het zonlicht. Het was kort en euforisch; als een plant die zich ontplooit tot iets dat verder reikt dan zijn wortels. Toen waaide een traan uit de lucht in mijn oog.
Takjes van vocht kwamen samen in een dans, en onder de huid van het water werd het ware oppervlak onthuld. Dunne draden van avondschemering verweefden zich met de donkere oneindigheid. Het onbeschermde licht schilderde verlangens, verstrengeld in hun leugens, op mijn gezicht. Het water duwde me turbulent, als een kokende pot, uit het gat. De achtertuin smolt en het gat werd niet meer dan een ondiepe vijver. Ik stak de schop in de grond, als een strijdbijl die begraven wordt, en glipte door de achterdeur naar binnen, de stofwolken in.
Binnen hing mijn haar aan het raam, bewegend als een spin met zijn delicate poten over het glas. De spin kroop langzaam naar me toe en spoot lelijke klonten gif die in mijn ogen brandden. Ook de wereld veranderde in iets lelijks. Mijn kamer, met al zijn verwaarloosde planten, was niet meer dan een dood terrarium. Overwoekerd en uitgedroogd. Afgesneden van de buitenwereld. En daar lag ik, zoals altijd, begraven onder de zachte droge aarde. Teruggetrokken, om later opnieuw te proberen. Ondertussen begon de eerste klimop zich al om de kruiwagen heen te wikkelen.
The wheelbarrow has surrendered and is lying on its hollow back.
On the tiles of the patio, several empty flower pots are stacked on each other. Terracotta, with its earthy tones, blends with ceramic's glossy, deep blue. Like the creations of Antoni Gaudí, they morph into towers adorned with vibrant colors — united as a city, bordering a green, wild sea.
My eyes gaze upon the pile of weeds. I feel it itching as if my hair were swarming with buzzing wasps and wriggling earthworms. At that moment, I decided that this untamed stream would become my canvas, where I could purify my mud into flowers.
The grass was cold and tickled my feet. I began to dig, and instead of gradually scooping out the weeds everywhere, I kept digging in the same spot. The small hole turned into a pit, and when my burning muscles felt the chill embrace of the soil, I sat in it. I'm not sure why I dug so deep, but as everything grew darker, it also seemed more spacious. A universe within the earth, where I could float amidst the darkened matter. I stretch out my arms and legs, feeling my skin come into contact with a cold, abrasive texture, and I remain lying here. For the first time in my entire life, I felt the sunlight. It was brief and euphoric; like a plant unfolding into something beyond its roots. Then, a tear from the sky blew into my eye.
Branches of moisture converged in a dance, and beneath the skin of the water, the true surface was revealed. Thin threads of evening twilight intertwined with the dark boundless. The unprotected light painted desires, entangled in their lies, on my face. The water pushed me turbulent, like a boiling pot, out of the hole. The backyard melted and the hole became nothing more than a shallow pond. I thrust the shovel into the ground, like a battle axe being buried, and slipped through the backdoor into dust.
Inside, my hair clung to the window, moving like a spider with its delicate legs across the glass. The spider crept slowly towards me and sprayed ugly clumps of venom that burned into my eyes. The world turned ugly too. My room, with all its neglected plants, was nothing more than a dead terrarium. Overgrown and dried up. Cut off from the outside world. And there I lay, as I always have, buried beneath the soft dry earth. Withdrawn, to try again later. Meanwhile, the first ivy was already wrapping itself around the wheelbarrow.
( 3/3 )
October 2024 • Prose poem
ASPERITAS
ASPERITAS
Feature 〰〰〰 published in mnemotope issue 006 by bog bodies press ⤤
Het was de dag waarop de lucht in stille ritmes vloeide. Voorbereidend om een nieuw lichaam tot leven te weven; tienduizend voet boven de aarde, in de nasleep van een onweersbui. De moederwolk, dreigend en prachtig, droeg haar pasgeborene in een buidelachtige uitstulping. Het kind was teer maar fel, zich in stilte ontvouwend om zijn voorbestemde vorm aan te nemen, Asperitas.
Zacht en bewegend in tedere golven, bedekt Asperitas de wereld. Zijn nevel fluistert terwijl de landgebonden ongestoord blijven rondzwerven. Zelfs wanneer het zich in dramatische formaties beweegt, bereikt slechts af en toe een flonker van zijn aanwezigheid de toppen van de bergen. Asperitas is een stille oceaan in de lucht, maar zijn golven blijven zich opstapelen.
De jonge wolk begint de wind te verstoren, in een poging te grijpen naar hetgeen het zelf niet bij kan. Het kleedt zich met sluiers van gouden bladeren, kettingen van gekristalliseerde druppels en vertakte hoofdtooien. Maar Asperitas zal niet pronken, en zijn bescheiden golven zullen in hetzelfde stille ritme als de lucht blijven vloeien. Langzaam ontdekt het wat zijn plek is in deze vreemde wereld.
It was the day, that the sky was flowing in quiet rhythms. Preparing to weave a new body into existence; ten thousand feet above the earth, in the aftermath of a thunderstorm. The mama cloud, ominous and beautiful, carried her new born in a pouch-like bulge. The infant was frail yet fierce, unfolding in silence, to become its predestined form, Asperitas.
Soft and moving in gentle waves, Asperitas drapes the world. Its mist whispers as the land-bound continue to roam unbothered. Even as it moves in dramatic formations, only sometimes does a mere shimmer of its presence reach as far as the mountain tops. Asperitas is a silent ocean in the sky, but its waves continue to build.
The young cloud begins to toss the wind, trying to grasp what it can't reach on its own. Dressing itself with veils of golden leaves, necklaces of crystallised droplets and branched headpieces. But Asperitas won't flaunt, and its modest waves will continue to flow in the same quiet rhythm as the sky. Gradually figuring out what its place is in this strange world.